Παλιά είχαμε τον Καρατζαφέρη που μας είχε πρήξει με το πορτραίτο του Τσε Γκεβάρα που είχε στο γραφείο του. Κάθε φορά δε που τον ρωτούσαν για τους «ακροδεξιούς» που είχε στο κόμμα του, απαντούσε «μα έχω και αριστερούς, έχω και πασόκους». Τώρα ακούσαμε τον Νίκο Μιχαλολιάκο να απαντά σε ερώτηση δημοσιογράφου του Κόντρα, «είμαστε εθνικά δεξιοί και κοινωνικά αριστεροί, όπως έλεγε και ο Μεταξάς».
Το καλύτερο όμως μας το φύλαγε για το τέλος «στον εμφύλιο του 1946-49 στην Ελλάδα, υπήρχαν δύο οεργανωμένοι στρατοί απέναντι ο ένας στον άλλον».
Και καλά ο Καρατζαφέρης, ποτέ δεν υπήρξε εθνικιστής, ένας δεξιός της ΝΔ ήταν που πήγε λίγο παραπέρα πολιτικά επειδή είδε ότι υπήρτχε χώρος. Και η ΝΔ είναι η παράταξη που εφυήρε την αριστερολαγνεία στην Ελλάδα του 1974. Από την πολιτική του Καραμανλή του πρεσβύτερου (νομιμοποίηση ΚΚΕ, κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων, δημοτικισμός), μέχρι τον νεότερο που μας έλεγε ότι είναι μελετητής του έργου του Μάρξ. Η αστική δεξιά στην Ελλάδα είναι και ήταν σε κάθε της έκφανση το καταφύγιο του κάθε αποτυχημένου αριστερού που θέλει να κάνει καριέρα αλλά και το ιδεολογικό σουθρωτήρι της μαρξιστικής και νεοαριστερής σκέψης και πρακτικής.
Η Χρυσή Αυγή όμως, ένα εθνικιστικό και δη λαϊκό κατά τις δηλώσεις της κίνημα, μπορεί να μιλά για «εμφύλιο» και «οργανωμένο στρατό», αναφερόμενη στους συμμορίτες; Αφήνοντας στην άκρη τον Μεταξά που τις προαναφερθείσες δηλώσεις τις έκανε όταν είχε την εξουσία και εφήρμοζε την ιδεολογία της 4ης Αυγούστου, μπορεί οι εθνικιστές να κάνουν εκπτώσεις, πολιτικές και ιδεολογικές; Ειδικά δε όταν αυτές γίνονται για να εξευμενιστεί ο κάθε πασοκογενής καναλάρχης, τύπου Κουρή, ο οποίος στα γεράματα είδε το φώς το αληθινό (μάλλον το πολιτικό ψωμία κατάλαβε), και παρουσιάζεται ως πατριώτης;
Ένας αντίλογος θα μπορούσε να υπάρξει λέγοντας πως η ιστορία έχει γραφτεί, είναι μία λεπτομέρεια και τώρα έχουμε το μνημόνια και άλλους εθνικούς κινδύνους να αντιμετωπίσουμε. Η ιστορία όμως δεν είναι λεπτομέρεια, είναι η ουσία της πολιτικής, η οποία δείχνει την συνέχεια, την συνέπεια και την σταθερότητα κάποιου σε αξίες και ιδέες. Η ΄διια η αριστερά το έχει καταλάβει και γι' αυτό με κάθε τρόπο προσπαθεί να ξαναγράψει την ελληνική ιστορία στα μέτρα της. Από τα αγιογραφικά βιβλία προς το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, μέχρι τους συνωστισμούς της Ρεπούση και την «ομοφυλοφιλία» των αγωνιστών του '21. Γιατί έχει καταλάβει πως η ιδεολογική και πολτιική ηγεμονία περνά από την κυριαρχία στον τομεά της παρουσίασης των γεγονότων του παρελθόντος.
Και γιατί η αριστερά να μην το πράτει αυτό, όταν βλέπει την αντίπαλη πλευρά να είναι έτοιμη πάντα να κάνει εκπτώσεις. Εκπτώσεις που ξεκινούν από τον ιστορικό τομέα με τους «εμφυλίους» και τους «δοσίλογους ταγματασφαλίτες» π.χ. για να φθάσουν στην πραγματικότητα του σήμερα. Ακόμη και στο θέμα του μνημονίου, η δεξιά και η ακροδεξία, σε αστική ή εθνικιστική της παράσταση, αφέθηκε να τρέξει πίσω από την ρητορική και λογική της αριστεράς. Το μνημόνιο δηλαδή παρουσιάστηκε ως ένα σχεδόν αυτοφυές αποτέλεσμα που οφείλουμε να το σταματήσουμε, χωρίς όμως να αναζητήσουμε ενόχους, σε πρόσωπα και πρακτικές, που οδήγησαν σε αυτός. Δηλαδή αν φύγει το μνημόνιο και μείνουν οι τραπεζίτες, οι τοκογλύφοι, οι συνδικαλιστές και το κομματικό κράτος, όλα θα είναι μέλι-γάλα για την πατρίδα μας. Όσο δε στην παρουσίαση μίας εναλλακτικής οικονομικής πρότασης, εκεί καλύτερα ούτε καν να αναφερθούμε. Οι εθνικσιτές θα «σώσουν» την οικονομία είτε με μια ουτοπική αντιευρωπαϊκή αυτάρκεια, είτε βγάζοντας τα πετρέλαια του Αιγαίου. Προφανώς για να τα πάρουν οι αμερικανοεβραϊκές εταιορείες που θα τα εξορύξουν.
Πράγματι, θα μπορούσε η αναφορά σε «εμφυλίους», να αποτελεί μία λεπτομέρεια. Θα μπορούσε επίσης η υιοθέτηση μίας αριστερής ρητορικής σε πολιτικό ή κοινωνικό επίπεδο να αποτελεί δείγμα ιδεολογικής κυριαρχίας. Όμως όχι, αυτά γίνονται από τους εθνικιστές, τουλάχιστον από αρκετούς από αυτούς, για να εξευμενίσουν την αριστερά, για να γίνουν αποδεκτοί από συγκεκριμένα πρόσωπα και καταστάσεις. Γίνονται επειδή οι εθνικιστές (τα εισαγωγικά τα βάζετε ή τα βγάζετε εσείς) δεν αισθάνονται δυνατοί ή ικανοί να εκφράσουν έναν δικό τους αυτόνομο και αυτούσιο πολιτικό λόγο και μυρηκάζουν έτσι τσιτάτα και θέσεις αλλότριες. Τα οποία είναι γνωστά στον πολύ κόσμο, αλλά σίγουρα δεν οδηγούν στην γιγάντωση ενός πραγματικού κινήματος και αντίθετα οδηγούν σε καταστάσεις τραβεστί, με ρητορεία εθνικιστική και ουσία αστική ή νεοαριστερή.
Αυτό δε, συμβαίνει την εποχή που η ελληνική κοινωνία αποδεικνύεται ως πάρα πολύ θετική στις ιδέες μας. Απογοητευμένη από αριστερά και αστική δεξιά, μία μεγάλη πλειοψηφία ψάχνεται για μία εναλλακτική αντίθετη σε αυτά που του κατέστρεψαν την ζωή της. Και οι εθνικιστές τι κάνουν; Αρκούνται σε ένα τηλεοπτικό σόου αντίδρασης, πολύ ικανά να αποσπάσει την διαμαρτυρία του κόσμου, αλλά τελείως ανίκανο να προσφέρει μία πολιτική, κοινωνική και γιατί όχι, επιτέλους, κυβερνητική εναλλακτική.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου